Bram van Waardenberg, organisator van het Zellij-mozaïekproject, haalde de Marokkaanse artisan Mohammed El Kadiri naar Rotterdam om twaalf mozaïeken te maken. Op zijn site www.zwaanshals.com/zellij houdt Bram een dagboek bij over stress, vriendschap, zoete koekjes, bier en en het babysit-gevoel...

(25-9-03) Sokken, de Escher-tentoonstelling in Den Haag, een onschuldige film en de Pizza Hut.

Kadiri heeft goed geslapen en is wat beter geluimd. De TV met het ene kanaal heeft geholpen. Hij laat me zijn sokken zien en zegt dat hij maar één paar heeft en of ik sokken voor hem wil kopen. Ik stuur een mail naar het CBK of ze ideeën voor vermaak hebben. Ook dat ze eens een keer moeten komen kijken. Niet alleen El Kadiri voelt zich in dit project alleen, ik ook! Ik haal hem zoals gewoonlijk op bij het huis, we lopen naar Zwaanshals 251 en ik koop sigaretten voor hem.
's Ochtends werkt hij door aan het overbrengen van de tekeningen op het spaanplaat. Ik doe de administratie. Bovendien knip ik ZELLIJ uit in grote letters, in het Nederlands en Arabisch om op de vensterruit van het winkeltje te plakken. Voordat ik hem weer ophaal koop ik vitaminen, ik wil niet dat hij verkouden wordt, verder de gevraagde sokken. We eten bij Al Hoceima.

Hij vertelt dat na de aanslag in Casablanca veel mannen hun baard hebben afgeschoren, om 'minder verdacht' te lijken voor de politie aldaar. Daarna gaan we met de trein naar Den Haag. We lopen naar het paleis Lange Voorhout en bekijken de Escher tentoonstelling, dat moet hem toch aanspreken! En dat deed het ook wel, hoewel hij in slaap viel bij de diavertoning. We drinken daar een slechte cappucchino en gaan weer naar Rotterdam. Ik wilde hem naar een Franse film nemen, maar ik realiseer me snel dat het genre wat voor mij het bekijken waard is, dat hij daarbij in slaap valt. Hij kiest een komedie in Pathe; The American Pie-wedding. Eerst biedt hij me nog een koffie aan, en hij moet naar de WC. Hij laat mij betalen met zijn 20 euro biljet, ik geef hem het wisselgeld terug. Meteen al bij de eerste scène in de film stelt hij opeens voor om weg te gaan. Alhoewel er niets bloots te zien valt wordt er des te meer gesuggereerd. Uiteindelijk moet hij toch lachen. Ik begin me voor het eerst in deze week te vermaken, en te vergeten dat ik drie weken heb moeten wachten op zijn komst.

We eten daarna bij de Pizza Hut, maar Kadiri geneert zich want er staan pizza's of pasta's op het menu, en hij zegt dat hij niet goed met vork en mes kan eten. We hebben immers alleen nog maar Al Hoceima gegeten, zonder bestek, nou ja hij dan, ik heb steeds om bestek gevraagd. Na het eten is hij het wisselgeld van het aangeboden kopje koffie kwijt, hij deed het nadat ik het teruggaf in zijn zak en het zal eruit gevallen zijn. We lopen naar het atelier, ik pak mijn fiets en breng hem naar zijn huis.

Zellij : Dialogue de la Géometrie
450 kilo mozaieksteentjes
www.zwaanshals.com/zellij/