Farida is 23 jaar. In 2001 was zij Nederlands Kampioen Tae kwondo. Zij geeft les als vrijwilliger bij Chang Moo Kwan en zij traint voor de zwarte band. "Ik ben geboren in Nederland, woonde van mijn vierde tot mijn tiende in Marokko en ben daarna weer teruggekomen in Rotterdam. Als puber was ik vaak agressief, ik ging altijd vechten enzo. Waarom weet ik niet, maar ik voelde heel veel boosheid in me.

Op een bepaalde leeftijd, als puber, krijg je het in onze gemeenschap heel moeilijk, of je een meisje bent of een jongen, dat maakt niks uit. Als je omgaat met je landgenoten, met mijn landgenoten, dan moet je echt stevig in je schoenen staan. Want je moet kiezen: ga ik meedoen met de rest, op straat rondhangen, spijbelen en maling hebben aan alles… en dan uitgehuwelijkt worden. Of kies je ervoor om je school af te maken en verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen toekomst. Ik heb voor dat laatste gekozen. Misschien omdat mijn vader is overleden toen ik 17 was. Toen leerde ik dat je er niet van uit kunt gaan dat er altijd iemand is om voor jou te zorgen. Mijn vader zei altijd: je moet voor jezelf opkomen. Dus daar heb ik voor gekozen… Ik heb ook geen zin om bijvoorbeeld aan een jongen te vragen "kom je mij ophalen" of "wil je mij beschermen" of zo. Dat doe ik zelf wel!"

Aanrecht
"Sommige mensen uit de Marokkaanse wereld zeggen wel eens dat zo’n vechtsport niet past bij ons geloof - maar dat staat nergens. Ik vind juist dat Tae kwon-do positief is, want je leert jezelf beheersen. Andere Marokkaanse meisjes reageren soms een beetje truttig: "Joh, dat vechten, dat is toch niet vrouwelijk." Maar als ze één keer komen kijken hier op school dan zijn ze verkocht. Dan willen ze ook meedoen! Want heel veel meisjes hebben woede in zich en deze sport is een uitlaatklep. Er zijn tegenwoordig heel wat Marokkaanse meisjes in Rotterdam die aan deze sport doen. Je hoort er niet veel over maar ze zijn er wel. Wat heel erg jammer is, is dat de familie vaak zegt dat ze moeten ze stoppen, als ze dan een jaar of 14 zijn - dan mogen ze achter het aanrecht. Nou, ik neem mijn sport heel serieus en gelukkig steunt mijn moeder me helemaal. En mijn vader vroeger. Dat ik dat weet, dat maakt mij sterk."

Zelfvertrouwen
Farida: "Ik train elke dag. Hardlopen, krachttraining, techniek. Als ik niet train mis ik het, dan is mijn dag niet compleet, voel ik me onrustig. Mijn sport geeft mij zelfvertrouwen, ook om achter mijn eigen keuzes te blijven staan. En als je dan eenmaal besloten hebt, als je weet wie je bent, dan heb je ’t goed te pakken. Dan zet je door – voor jezelf."